1. Start me up!

A oto i pierwszy rozdział, zapraszamy do komentowania :)



CAROLINE

    Boże jak ja nie cierpię matmy! Siedzę w klasie od jakiś pół godziny i nic nie rozumiem co mówi do mnie babka. Co to w ogóle są za szlaczki na tablicy? Już się widzę na maturze z matematyki. Jeszcze ten mundurek był strasznie nie wygodny. Urok prywatnych szkół. Do innej nie mogłam iść, ale przynajmniej tu mam spokój. Zero dziennikarzy i fotoreporterów. Już widzę te nagłówki. „Córka znanego gitarzysty wyszła ze szkoły z ponurą miną. Czyżby oblała bardzo ważny test”. To jest naprawdę zabawne. Jebane szmatławce. Cały czas poprawiałam tą głupią granatową spódniczkę. Dobrze, że przynajmniej można nosić buty jakie się chcę. Chociaż i tak nauczyciele dziwnie na mnie patrzą gdy mam na sobie glany. A czego wy się spodziewaliśmy po mnie? Zostałam wychowana w takim, a nie innym środowisku i nic na to nie poradzę. Rodziny się nie wybiera. O jaki ładny ptaszek usiadł na parapecie…

- Panno Perry. Widzę, że Pani wszystko umie, skoro Pani mnie nie słucha. – usłyszałam skrzekliwy głos mojej matematyczki.

- Nie, Pani profesor, ja mam podzielną uwagę. – odpowiedziałam jej najspokojniej i najgrzeczniej jak umiałam, ale ona i tak zabijała mnie wzrokiem.

- W takim razie zapraszam do tablicy. Na pewno Pani umie trygonometrię, więc zrób nam zadanie numer 3. – zarządziła moja kochana profesor. Spojrzałam do podręcznika na treść zadania. Trochę się przeraziłam. Wstałam i powolnym krokiem szłam w stronę tablicy. Wzięłam do ręki kredę i nie wiedziałam co mam dalej zrobić. Kompletna pustka. – No słucham. Po kolei proszę liczyć. – truła jadem na kilometr. Wzięłam głęboki oddech i zaczęłam coś bazgrolić.

- No więc… najpierw muszę obliczyć cosinus tego… a potem tanges tego… - zaczęłam po kolei wszystko wypisywać.

- Źle! Źle! Żaden tanges! Contanges jak już! Siadaj! Jedynka! – zaczęłam się drzeć na mnie. Przecież bym się poprawiła. Odłożyłam kredę i ze zrypanym humorem wróciłam do ławki.

- Ale ona cięta jest na wszystkich. – skomentowała tą całą sytuacje Alice, moja koleżanka z ławki.

- Nikt jej nie wyruchał przez 50 lat i teraz musimy cierpieć. – marudziłam pod nosem. Czekałam teraz tylko na zbawienny dźwięk dzwonka, który obwieści mi, że koniec tej lekcji i koniec tego dnia. Jeszcze 10 minut. Przez ten czas jeszcze 5 osób wylądowało ze szmatą w dzienniku. Jednak upragniony dźwięk oznaczał wolność. Wszyscy wybiegli z klasy nawet nie mówiąc „do widzenia” naszej profesor.

    Szczęśliwa, że już koniec lekcji chciałam już udać się do parku i skrócić sobie drogę do domu. Jednak nie mogłam sobie na to pozwolić. Zorientowałam się, że nie wzięłam kluczy. Szlak by to! Tata dzisiaj przesłuchuje jakieś modelki do nowego teledysku. Kurwa, teraz muszę lecieć do Geffen. Niezadowolona z przebiegu sprawy musiałam skręcić w inną ulicę. Cały czas myślałam o ocenach z matmy. Jak tak dalej pójdzie to nie zdam do następnej klasy i ojciec się wkurwi. Muszę sobie załatwić jakieś korki albo coś.

    Po 20 minutach dotarłam na miejsce. Nie miałam większych problemów żeby wejść do środka, ponieważ ochrona mnie już dobrze znała.

- Widzę prosto ze szkoły. – powiedział jeden z ochroniarzy na mój widok.

- Tak. Kluczy nie wzięłam. – odparłam. – Wiesz może gdzie jest mój tata? – zapytałam się recepcjonistki. Udawałyśmy, że jesteśmy takie miłe, jednak nienawidziłam suki. Nie raz dobierała się do mojego ojca.

- Oczywiście. 2 piętro, pokój nr. 49. I tak znajdziesz, bo pełno modelek wszędzie. – odpowiedziała mi ze sztucznym uśmiechem. Chciałam jej dogryźć, że pewnie im zazdrości, ale darowałam to sobie. Znowu poprawiałam sobie spódniczkę. Jak ja nie cierpię tego gównianego mundurka. Gdy weszłam na drugie piętro zauważyłam pełno dziewczyn. Wszystkie się pindrzyły. Nie no serio? Mój tata ma gust, a wy moje drogie nie macie szans. Już chciałam wejść do pokoju 49 gdy jedna z nich zagrodziła mi drogę.

- Hej małolato! Trzeba było szybciej ze szkoły się zwolnić, a nie się wpierdalać w kolejkę. – odpowiedziała mi jakaś blondynka.

- Słuchaj kochana. Ja przynajmniej się kształcę i nie będę taka jak ty. Nazywam się Caroline Perry i mój tata tam prowadzi casting, więc mam prawo wejść wtedy kiedy chcę i gówno cię to obchodzi. Aha i możesz już być pewna, że za dobrze ci nie pójdzie na przesłuchaniu. – odpowiedziałam jej z uśmiechem na ustach. Chyba ją wmurowało, bo nic nie zdołała z siebie wykrztusić. Weszłam do środka i zatrzasnęłam jej drzwi przed nosem.

- Tato, zapomniałam kluczy! – oznajmiłam już od progu. Wzrok wszystkich zgromadzonych przeniósł się na mnie. W tym pewnej ciemnoskórej dziewczyny, która właśnie była przesłuchiwana. 

ZOE

    Odwróciłam się i w drzwiach ujrzałam piękną dziewczynę w szkolnym mundurku i glanach, co mnie trochę zdziwiło. Próbowałam się nie uśmiechać, ale samo jakoś tak wyszło. Chwila, ona powiedziała tato? Do kogo?

Nie potrzebnie się nad tym zastanawiałam, ponieważ Joe Perry wstał i z lekko zażenowaną miną podszedł do swojej córki i dał jej swoje klucze. Zamienili tylko kilka słów, po czym Perry usiadł na swoje miejsce a dziewczyna uśmiechnęła się do mnie pokrzepiająco i wyszła. Odetchnęłam głęboko ponownie spoglądając na ekipę, która reżyseruje teledysk.

 - Zacznijmy jeszcze raz, od początku. Jak się nazywasz? – spytał mnie Joe.

 - Jestem Zoe Yves Hollywood – powiedziałam cicho, ale wyraźnie.

Wszyscy się na mnie spojrzeli z uśmiechem coś zapisując.

 - Z tego co tutaj mam pracujesz jako modelka w agencji Toma Forda z siedzibą w Los Angeles, zgadza się?

 - Jak najbardziej.

Joe chwilę wertował moje portfolio.

 - Ogólnie tłumacząc bierzesz udział w castingu do teledysku piosenki…

 - Love In An Elevator – dokończyłam za niego z uśmiechem.

Spojrzał na mnie zaintrygowany, lecz jednocześnie ciekawość wyziewała mu z oczu.

 - Jestem pana wielką fanką – powiedziałam cicho rumieniąc się.

Co ty robisz?! Jesteś na poważnym castingu! Upomniałam się i przybrałam poważny wyraz twarzy. Joe chrząknął zmieszany i spojrzał na pozostałych członków ekipy. Zrobili krótką naradę między sobą i po chwili spojrzeli na mnie.

 - Dziękujemy za przybycie, skontaktujemy się z tobą telefonicznie – powiedziała jakaś kobieta uśmiechając się ciepło.

Pożegnałam się, zabrałam rzeczy z krzesła stojącego w rogu i już mnie nie było. Gdy wyszłam na korytarz pełen tych sztucznych pseudo modelek, wszystkie spojrzały na mnie krzywo. Dumnie podniosłam głowę i opuściłam wytwórnię.

Narzuciłam na luźną szarą koszulkę ramoneskę i owinęłam szyję czarną chustą. Mimo, iż była wczesna jesień było dość chłodno. W drodze do domu rozmyślałam. O czym? Czy się dostanę? Czy mam szansę konkurować z tymi wszystkimi pięknymi dziewczynami? Co ja, taka zwykła czarnoskóra dziewczyna zrobię? Wystąpienie w teledysku jednego z moich ulubionych zespołów to szczyt mych marzeń. I ten błysk w oku gitarzysty Aerosmith, gdy powiedziałam że jestem jego fanką. Był niezwykle uprzejmy i miły. I do tego cholernie przystojny…

 - Hej, Hollywood! – krzyknął przez balkon mój sąsiad, James. Pomachałam mu na powitanie, akurat stał i palił papierosa.

Wspinałam się po schodach na samą górę nowego bloku w centralnej dzielnicy Los Angeles. Pomijając wysiłek, jaki trzeba włożyć w wejście tutaj to widok jest imponujący. Sięgnęłam do torby po klucze i otworzyłam mieszkanie. Pachnie zieloną herbatą, uwielbiam ten zapach. Zdjęłam martensy i skórę, po czym w różowych skarpetkach poszłam do salonu. Nastawiłam winyl Franka Sinatry, po czym wyszłam na balkon trochę odetchnąć. Przede mną było widać ocean i park, to taki kojący widok. Kochani rodzice załatwili mi to mieszkanie jakieś dwa lata temu, gdy mój kontrakt z Chanel w Nowym Jorku stracił ważność. A byłam muzą samego Karla Lagerfelda.

Moje rozmyślania przerwał dźwięk telefonu, mało co się nie przewracając biegłam do niego co sił w nogach.

 - Halo?! – dyszałam do słuchawki.

 - Witaj, Zoe. Z tej strony Joe Perry, chciałbym ci oznajmić że zostałaś przyjęta do roli w teledysku – do oczu napłynęły mi łzy szczęścia, udało się!

 - Dziękuję bardzo, to wiele dla mnie znaczy!

 - Nie dziękuj mi, masz naturalny urok osobisty i jesteś profesjonalistką.

 - Dziękuję panu bardzo, z całego serca.

 - Przejdźmy na ty, muszę już kończyć. Zdjęcia zaczynają się za dwa dni. Czekam niecierpliwie na następne spotkanie, Zoe – powiedział Perry, a mnie przeszły dreszcze.

 - Do zobaczenia na planie – rozłączyłam się i zaczęłam skakać z radości.

Wychyliłam się przez balkon i spojrzałam w bok.

 - James, szykuj kieliszki i szampana! Udało się! – krzyknęłam do mojego sąsiada, a on wydał okrzyk.

Czy czasem Joe Perry, wielka gwiazda rocka i gitarzysta Aerosmith powiedział, że czeka na nasze ponowne spotkanie?